ВЫКАНАЎЧЫ КАМІТЭТ
Далёка не ўсе, хто сустракаўся і размаўляе з намеснікам старшыні аблвыканкама Вячаславам Дурновым, ведаюць, што ён чэмпіён свету і Еўропы па вадналыжным спорце. Восем разоў падымаўся на верхнюю прыступку пастамента за золатам. Пра гэты бок жыцця, які шмат у чым вызначыў характар і дзелавыя якасці цяперашняга кіраўніка абласнога ўзроўню, мы і вырашылі пагаварыць. - Вячаслаў Віктаравіч, перш чым у вас выявіліся арганізатарскія здольнасці, з дзяцінства выявіліся спартыўныя. Хто іх заўважыў і прывёў вас у вялікі спорт? - Спачатку было плаванне. Бацька прывёў мяне ў басейн. Я займаўся з першага класа, атрымаў трэці дарослы разрад. Усё накшталт атрымлівалася, але па тэмпераменце гэты від спорту не зусім мне падыходзіў. Ваду любіў, але плаваць ад борціка да борціка было сумнавата. Працягваў бы і далей, калі б сябар не паклікаў пайсці з ім на базу, дзе трэніраваліся вадналыжнікі. Спадабалася, стаў прыходзіць як назіральнік. Мяне заўважылі, пачалі распытваць, ці хачу сам паспрабаваць. Пасля запрасілі бацькоў і запісалі ў клуб.
- Памятаеце першага трэнера? - У нас ва ўсіх быў адзін трэнер - Мікалай Генаў. У той час ён стварыў клуб, у якім займаліся старэйшыя хлопцы, сярэдняга ўзросту і малышня. Гэта было аб'яднанне аматараў водных лыж. Мікалай Леанідавіч і сваіх дзяцей - Аркадзя і Уладзіміра - далучыў. Яны пасля працягнулі справу бацькі. - Мікалай Генаў - легендарная асоба, выхаваў плеяду чэмпіёнаў. Якія ўрокі настаўніка запомнілі на ўсё жыццё? - Мы ўсё рабілі разам. У той час не мелі шыкоўных катэраў, прафесійных лыж. У нас былі самаробныя. Катэры рамантавалі, фарбавалі. З дзяцінства нас прывучалі працаваць. Мікалай Леанідавіч умеў усіх арганізаваць, настроіць, як зараз кажуць, матываваць. У яго былі лозунгі: "Хто не ўзяўся, таму лягчэй", "Ух, усё разам!", "Толькі наперад!". Яны сталі і маім жыццёвым крэда. Наш клуб насіў імя Юрыя Гагарына. Бо першы касманаўт быў першым у СССР старшынёй Федэрацыі водных лыж. Сам займаўся гэтым відам спорту. Таму заўсёды ў "шэфа" (так мы называлі трэнера) былі вялікія касмічныя мэты, і ён упарта іх дамагаўся. Пераканаў, быўшы простым кранаўшчыком, тагачаснага дырэктара «Паліміра», што водныя лыжы - патрэбная справа, і ён дапамог у будаўніцтве базы на возеры. - У вас яркая спартыўная кар'ера. У прэсе вас звалі спартовай зоркай. - У мяне неяк хутка ўсё атрымалася. У 11 гадоў пачаў займацца воднымі лыжамі, а ў 15 ужо быў у юнацкай зборнай Савецкага Саюза. Гэта шмат у чым дзякуючы трэнерскай хватцы Аркадзя Генава. Афіцыйным трэнерам быў Уладзімір Генаў, а Аркадзь, як старэйшы спартовец, узяў нада мной шэфства. У нас склаўся нядрэнны тандэм. Дзякуючы спорту я аб'ездзіў усю Еўропу, дабраўся да Паўднёвай Афрыкі. Быў на спаборніцтвах у Італіі, Германіі, Францыі, Чэхіі, ПАР. Выйграў у складзе каманды золата на чэмпіянатах свету ў Германіі, Славакіі.
- Дык колькі ў вас залатых медалёў? - З чэмпіянатаў свету і Еўропы - восем. - Але ўсё ж прафесію вы выбралі не водную, а зямную. Скончылі Наваполацкі політэхнічны інстытут… - Машынабудаўнічы факультэт. І працаваў на «Паліміры» спачатку слесарам, потым інжынерам тэхнічнага нагляду. Калі выступаў на спаборніцтвах, браў належны водпуск і водпуск за свой кошт. Пасля таго як у Нямеччыне выйгралі чэмпіянат міру, мяне паставілі перад выбарам: або перайсці ў прафесійныя спартоўцы, або будаваць інжынерную кар'еру. Спорт перадужаў. Сам удзельнічаў у спаборніцтвах і трэніраваў. Вучні былі і ў Чэхіі (мяне ад Міністэрства спорту камандзіравалі ў гэтую краіну самому займацца і рыхтаваць спартсменаў), сярод іх - абсалютны чэмпіён Еўропы. - Жыццё не раз ставіла вас перад выбарам. У прыватнасці, працягваць спартовую і трэнерскую працу або перайсці на адміністрацыйную. Чаму вы выбралі другое? - Ёсць такое слова - "трэба". Запрасілі ў Наваполацкі гарвыканкам і сказалі, што трэба ўзначаліць аддзел фізкультуры, спорту і турызму. Да гэтага часу ў мяне ўжо быў досвед арганізатарскай і кіраўніцкай працы. У дзіцяча-юнацкай школе алімпійскага рэзерву, дырэктарам якой я быў, арганізоўвалі вялікія турніры, на якія прыязджалі спартоўцы з розных краін. – А ці даўно стаялі на водных лыжах? - Год таму. Я ў 38 гадоў завяршыў прафесійную спартовую кар'еру, але ўдзельнічаў у ветэранскіх спаборніцтвах. – Вы родам з Астроўшчыны Полацкага раёна. Ці часта бываеце ў родных мясцінах? – Так, я нарадзіўся ў вёсцы Астроўшчына. Бацькі працавалі настаўнікамі ў мясцовай школе. Але калі мне споўніўся год, мы пераехалі ў Наваполацк. А родная вёска – Фарынава. Бабулі, дзядулі ўсё адтуль. Там да гэтага часу стаяць радавыя дамы. Адзін з іх дзед па мамінай лініі будаваў яшчэ да вайны. У бацькі было шэсць братоў. Так што сваякоў шмат. Збіраемся. – З цяжкасцю пераязджалі з роднага Наваполацка? - Спачатку я ў Мінск пераехаў. Быў больш за пяць гадоў першым намеснікам міністра спорту. У сталіцу і затым у Віцебск патрапіў па той жа прычыне - "трэба". Дзяржслужачыя, як і вайскоўцы, ідуць туды, куды іх накіруюць. Мне і самому было цікава папрацаваць у віцебскай камандзе. Тым больш што старшыня аблвыканкама Аляксандр Субоцін таксама спартсмен, да гэтага часу займаецца барацьбой, боксам. - Сацыяльная сфера, якую вы курыруеце, уключае многія вобласці. Але спорт ведаеце знутры. Як прадстаўнік улады і чалавек са спартыўнага кола, што можаце сказаць пра яго развіццё на Віцебшчыне? - Трэнерскія кадры на Віцебшчыне былі і ёсць вельмі моцныя. Так, у матэрыяльнай базе мы крыху адсталі. Бракуе знакавых аб'ектаў, як у іншых гарадах: Палаца воднага спорту, гульнявога комплексу, лёгкаатлетычнага манежа. Але ёсць таленавітыя трэнеры і цудоўныя спартсмены, якія паказваюць высокія вынікі. Паволі падцягваецца і база. У Білеве праектуецца вялікі спарткомплекс з 50-метровым басейнам, гульнявой залай, тэніснымі кортамі. Мадэрнізуецца лыжаролерная траса ў Віцебскім вучылішчы алімпійскага рэзерву. Мяркую, гэта будзе добры штуршок для развіцця. - Можаце сказаць, што спартыўны характар у вас да гэтага часу прысутнічае? Дапамагае вам як кіраўніку абласнога ўзроўню? - Спорт - гэта штодзённая планамерная праца. Упартасць, мэтанакіраванасць, праца ў камандзе. Спартовец павінен умець аднамомантна сканцэнтравацца на выкананні вызначанай задачы, а таксама своечасова пераключыцца і выветрыць галаву. Усё гэта мяркуе і мая цяперашняя пасада. - На што перамыкаецеся? Як аддаеце перавагу адпачываць? - Люблю кудысьці паехаць сям'ёй. Напрыклад, пакатацца на горных лыжах ці пабываць у прыгожых мясцінах Беларусі. З сабакам гуляю па лесе. У нас яна высакародных кровей - дварняк. У выходныя ездзілі да сына, ён жыве на Гарадзеншчыне.
- Сын, жонка сябруюць са спортам? - Сын дайшоў да кандыдата ў майстры спорту. Рэалізаваўся як механік, кіроўца катэры. Мае нацыянальную катэгорыю судзейства па водных лыжах. Працуе ў IT-сферы, захапляецца горнымі і бегавымі лыжамі, велапрагулкамі. А жонка з дзяцінства займалася народнымі танцамі. Мы з ёй пазнаёміліся на вяселлі, куды быццам і не збіраўся ісці. Справа выпадку! Але зараз упэўнены, што ўсё роўна б лёс нас звёў. - Зарадкай па раніцах займаецеся? - Раблю штодня практыкаванні на гнуткасць пазваночніка і эластычнасць цягліц. Гэта залог здароўя. - Які стыль адзення вам бліжэй: дзелавы або спартыўны? - Да дзелавога касцюма ўжо прывык. Для мяне гэта працоўная форма. Але аддаю перавагу спартоваму стылю. - Якія рысы ў чалавеку больш за ўсё шануеце? Што не прымаеце? - Не люблю інтрыганства за спіной. А паважаю сумленнасць, адкрытасць, працавітасць. Фота Дзмітрыя ОСІПАВА і з асабістага архіва Вячаслава ДУРНОВА